Ξυπνάει… όπως πάντα εκνευρισμένη. Ατελείωτα όμορφη. Ατελείωτα ζωντανή.
Είναι το μόνο που έχω. Η μόνη μου ελπίδα. Η μόνη πηγή ζωής. Η μόνη μου σκέψη.
Πάντα οι άνθρωποι χρειάζονται κάτι περισσότερο. Πάντα θέλουν κάτι περισσότερο.
Δεν μπορώ να δώσω την καρδιά μου σε καμία εκτός από αυτήν. Πάντα θα είναι δική μου και εγώ πάντα δικός της.
Της ανήκει το σώμα και το μυαλό μου. Είναι ο έρωτας της ζωής μου.
Είναι το εγώ μου και εγώ τα θέλω της.
Είναι η σκέψη μου και εγώ η ψυχή της.
Φεύγοντας… πήρε και όλα τα μυστικά της μαζί. Και άφησε μόνο ένα πράγμα… εμένα.
10 χρόνια μετά…
Η πόλη μου, όπως πάντα θορυβώδεις και μπερδεμένη, μέσα στα ίδια της τα στενά. Κάθε φορά διαλέγω έναν διαφορετικό δρόμο να προχωρήσω, κάθε δρόμος και μια ιστορία. Όπου και να κοιτάξω θυμάμαι και από κάτι. Είναι σαν μια σκιά που με ακλουθεί εδώ και πολύ καιρό. Πάντα προσπαθούσα να ξεφύγω από αυτό αλλά ποτέ δεν μπορούσα, ίσως κατά βάθος και να μην ήθελα.
